Gekkenwerk?

Sun-moon-lake-swim, nou dat wilde ik wel eens meemaken. Opgeven is zo gebeurd wat oefenen wilde ook nog wel lukken maar toen was het bijna weekend en gingen we alweer inpakken........
Op dat moment begon te spanning een beetje te komen. Ga ik het wel halen en hoe ver is nu eigenlijk 3300 meter zwemmen? Maar goed we hadden wel zin in een weekendje weg. de kinderen waren er ook klaar voor dus op zaterdag ochtend zijn we vertrokken naar Sun-moon-lake. Een meer in een stukje naar het zuiden. Op ongeveer 3 1/2 uur rijden van Taipei. Gezellig samen met net nog een andere Nederlandse fam. naar het zuiden gereden onderweg een paar stops gemaakt. Eerst voor een hapje eten daarna nog even naar het 'scheve huis'. Dit huis is in 1999 in zijn geheel scheef komen staan tijdens een grote aardbeving. Het hele huis staat nu op een helling, maar nog redelijk in tact. Heel bizar om te zien, maar vooral om te voelen. Het geeft een gevoel van zeeziek te zijn als je binnen staat. Om 4 uur was het dan toch echt tijd om verder te gaan en ons hotel op te zoeken in het plaatsje aan de finish. Even schrikken is het wel als ik zie hoe groot het meer is, en dat moet ik dan over gaan zwemmen. "Waar ben ik aan begonnen" schiet door mijn hoofd. Na een etentje met de hele Nederlandse groep zwemmers en supporters (ongeveer 40 mensen) was de avond zo voorbij. Tijd om te slapen en mentaal voor te bereiden op het grote zwemfestijn.

De 'grote' dag
Al vroeg opstaan voor een ontbijt, 8 uur verzamelen in de lobby om met de hele groep naar de overkant van het meer te gaan. De boot deed er toch langer over als verwacht en ik moest terug zwemmen. Na een paar diepe zuchten....... een geweldig mooie badmuts op, zwembril en klaar om te gaan. Om 8:51 stappen we het water in ik zwem samen met Edwin mijn buddy. Wat een gekkenwerk, zo verschrikkelijk veel mensen die naar de overkant willen zwemmen, zo verschrikkelijk veel mensen die niet kunnen zwemmen en naar de overkant dobberen. Het begin kenmerkt zich door vooral veel verstrikt raken in drijvers, armen en benen en proberen een weg te vinden om te kunnen zwemmen. Na een tijdje hebben we een stuk waar we redelijk kunnen zwemmen. Het is bizar om te zien wat mensen nodig denken te hebben om een meer over te zwemmen. We zagen mensen met rubberbootjes met proviand. Ik heb zelfs gehoord van mensen die de hond in een bootje mee overgezwommen hebben!
Het was wel ver en de finish leek steeds erg ver weg, maar langzaam kwam die ook dichterbij. Na precies 1 1/2 uur stapten Edwin en ik uit het water. Vreemd kon niet op mijn benen staan, maar wat was ik blij dat we er waren. Ik heb het gehaald!
Vandaag is het alweer woensdag en is de spierpijn al weer over. De vermoeidheid is weer verdwenen, maar ik ben zeker een ervaring rijker. En een mooi verbrand voorhoofd. Dat goed insmeren belangrijk was wist ik, moet je alleen niet je gezicht vergeten!

Oh ja als je wilt weten hoeveel mensen gezwommen hebben: 25.888 !

groetjes